கனவுகளின் கதை: ஒரு பெண்மணியை அழுதுபோக Whilee’ve கண்டு கொண்ட போது

सपनों की कहानी: जब हमने देखा किसी महिला को रोते हुए

ஒரு கிராமத்தில், இரவு நேரமாக இருந்தது. ஒளி பரவலாக பரவியிருந்தது, ஆனால் அந்த இரவு நம்மை மாத்திரமாகச் சிந்திப்பதற்கான நேரமாகத்தான் இருந்தது. இப்போது, மிக இளைஞன் ஒருவன், பிரசாந்த், தனது நினைவுகளை அமிழ்த்தி காணும் கனவானது அவனுக்கு மிகுந்த உணர்வுகளை கொடுக்கும்.

ஒரு காலையில், பிரசாந்த் ஒரு வணங்கிடம் எங்கோ புறப்பட்டான். அங்கு, அவன் ஒரு பெண்மணியின் அழுதுகொண்டு இருப்பதை பார்த்தான். அவனது மனதில் ஒருவேளை, அந்த அன்பு மற்றும் அநாதை உணர்வுகளின் கலவையை அனுபவித்தான். பெண்ணின் கண்களில் கண்ணீர் சொரிந்து வரவில்லை. அவள் ஆசைப்படும் காதல், அல்லது ஒரு இழப்பின் துரிதம், அது எதுவாயினும், அதன் ஒளி சுருக்கத்தினால் பிரசாந்த் அவள் மீது அனைவரையும்விட அதிக கவனமளிக்க ஆரம்பித்தான்.

அவளை எப்படி உதவினாலும், அவருக்கு எவ்வளவோ கஷ்டங்களை அனுபவித்திருக்கிறார் என்று புரிந்தான். அவளது மீது ஆழ்ந்த அக்கறை மற்றும் அனுதாபத்துடன், பிரசாந்த் தனது மனதில் ஒரு கேள்வி எழுப்பினான் – "இந்த அழுத முகம் என்னுடைய கனவுகளிலும் தெரியுமா?"

உள்ளத்தோடு பெருமாள், அவரை அள்ளி, உரையாட உத்திக்கொடுத்தான். "மனிதர்கள், நீங்கள் தீர்வு காணவேண்டும்; உங்கள் ரயில் முன் நிற்கும் தவிர, நீங்கள் ஒரு நிலைக்கு வந்துள்ளீர்கள் என்பதே தவறு. உங்கள் வாழ்க்கையில் வாழவந்த விஜயத்திற்காக, நீங்கள் அறியாத முயற்சிகளை மேற்கொண்டு, தொலைந்துபோகுங்கள்."

அந்த பெண்மணி, ஆழ்ந்த சிந்தனைக்குள், பிரசாந்தின் அருகே வந்தேன். "நான் உதவி தேவைப்பட்டேன், ஆனால் எப்போது நான் கருதினேன் என்று நினைக்கிறேன்," என்று சொன்னாள்.

இதை கேட்ட பிரசாந்த், "உங்களுக்கு என்ன தேவை? என்னால் உங்களுக்கு உதவி செய்யலாமா?" என்று கேட்டான்.

அவள், தன்னுடைய கடுப்பினைகளை சீர்திருத்தாமல் கூறினாள், "எனக்கு பிடித்தவர்கள் எனக்காக மரணமடைந்தனர், நான் எனக்கான தேடல்களில் தான் துன்பப்படுகிறேன்."

பிரசாந்த், மனதில் ஒரு நல்ல வசனம் தோன்றியது. "நாம் துயரங்களை பகிர்ந்துகொள்; அது எங்களுக்கு சக்தி தரும்." என்கிற எளிய சொற்களில், அவன் அவளுக்கு உதவின.

அந்த నిర்ப்பந்தத்தின் முடிவில், இருவரும் உறவு கொண்டனர். அவள் தனது கண்ணீரை வெள்ளையாக்கினாள், அவனும் தன்னுடைய உயிரின் ரகசியங்களை அவளுடன் கொண்டுரைத்தான்.

மனிதர்களின் வாழ்வு விடுபடாது; ஆனால் அதை கற்றுக்கொள்வதற்கான பயணத்தை பங்குபற்றுவோம். அது நமது உண்மையிலேயே செய்கிற விவாதங்களில் மிக முக்கியம்.

இவ்வாறு, பிரசாந்த் மற்றும் அந்த பெண்மணி, இருவரும் எந்நாளும் எழுந்து கொண்டார்கள். இருவர் பெற்று எழுந்த கண்ணீர், இனி வெள்ளம் அல்ல; அது தெளிவான மழை போலவே.

என்றும் நினைவில் நிற்பவர்களுக்கு, மனசாட்சி மற்றும் ஒரு மற்றவருக்கு உதவுமாறு நம் கனவுகளை உருவாக்கலாம். सपनों की कहानी, எப்போதும் நிறைவானவை.